قسمت 22

عبد که در زبان فارسی به آن غلام گفته می شود، خادمی است که نه فقط رفتارش بلکه خودش را نیز به مخدومش واگذار کرده است و اصلاً به این دلیل در خدمت مخدومش واقع شده که مملوک اوست.

خدای متعال نیازمند هیچ کس نیست و لذا حاصل عبادات ما برای خود ماست که عبارت است از دست یافتن و زندگی کردن با حقیقت الاهیه ای که همه ی حسن و نعمات و برکات الاهیه در آن لحاظ بوده و به تعبیری همان عقل و علم الاهی است.

به این ترتیب کسی واجد علم الاهی خواهد شد که به حقیقت عبودیت دست پیدا کرده و متخلق به آن گردد، یعنی خود را مملوک خدای متعال و رسول و ولیّ اش دانسته و مؤدب به آداب ایشان بوده باشد.

طلب علم فریضه است چرا که رسیدن به آن مقصد و معنا و آن مقام متعالی که همان حبیب بالذات خدای متعال بوده باشد واجب است: که خدای متعال او را برای خود و دیگران را برای او خواسته است. لازمه ی رسیدن به آن حقیقت الاهیه رعایت احکام و قواعد مربوط به آن است و چون مقدمه ی واجب واجب است لذا یاد گرفتن آن احکام نیز وجوب دارد.