قسمت 29

آن حقیقت صادر اول که همه ی حقیقت الهیه است، نشانه از خدای متعال دارد؛ یعنی در پرتو آن حضور، خدای متعال وجدان می شود، حال جزیی از آن به عنوان عقل به ما افاضه شده است؛ لذا ما نیز در پرتو عقل حضور خدای متعال را می یابیم.

معرفت دانی بر عالی عقلاً ممکن نیست؛ لذا نه فقط معرفت خدای متعال بلکه معرفت همه ی مقامات و کمالاتی که فوق ما هستند محال است مگر این که خدای متعال خودش، خودش را معرفی کرده و ما را به خود دلالت و هدایت کند که البته این از فضل اوست نه توان ما.

حال جمع این که معرفت در استطاعت ما نیست و از طرفی اوجب واجبات است این است: احکامی وجود دارند که ما با به جا آوردن آن ها بهانه ای برای جلب تفضّل و عنایت خدای متعال فراهم کرده ایم و می توانیم امیدوار بوده باشیم که خدای متعال به فضل خویش، خود را به ما معرفی بفرماید.