قسمت 1

آنچه قلم الهی نگاشته در واقع کتابی است که برای فهمش الّا و لابدّ باید آن را از اوّلش خواند؛ یعنی ابتدای خلقت و قرآن به اعلا صوتش دلالت بر همین نکته می کند:

«فَأقِم وَجهَکَ لِلدِّینِ حَنیفاً فِطرَتَ اللهِ الَّتی فَطَرَ النّاسَ عَلَیها» (روم/30)

این آیه به وضوح خبر از اتّفاق خلقت در ابتدای امر می دهد؛ از «فطرت الله».

فطرت ناظر به خلقتی است که از منشق شدن و مشتق شدن حقیقت الهیّه از خدای متعال اتّفاق افتاده است. خدای متعال آن صادر اوّل را مشتق از نور ذات خودش فرموده، لذا آن مقام نورانی اقرب منازل و اعرف و اعلم مخلوقات نسبت به خدای متعال است؛ حقیقت نورانی غیر مادّی که خدای متعال او را اوّلین اسم از اسماء خودش قرار داده است؛ «هو الله».

آن مقام نورانی همان مصداق اسم «هو» و اسم جلاله­ ی «الله» خدای متعال است.