دحو الارض

خدای متعال بی نشان است و هیچ اسم و صفت و نشانه ای او را نشان دار نمی کند، بر همین اساس لایق شأن او اولاً مخلوقی است که او هم بی نشان بوده باشد و به نوبه ی خود بلاتعین (الّا این که خالق بلاتعین و مخلوق بلاتعین با هم تباین ذاتی و صفتی دارند)، به همین دلیل آن مقام متعالی صادر اول نیز خود محیرالعقول است و عقل ها در مواجهه با او حیران و سرگردان، علی است و اعلا از همه ی مخلوقات، محبّت محض خدای متعال است و مخلوقین در مواجهه با او واله و شیدا، اسم الله است و اصل همه ی کمالات و منشاء همه ی صفات عالیات.

ورود به حوض رسول الله صلی الله علیه و آله و سلّم، یعنی جمع شدن و الحاق به ایشان، همان مقصد اقصی در تربیت الاهی است، چرا که حقیقت تشنگی باطنی و فطری انسان معرفت وجود مقدس آن حضرت، وجدان ساحت مقدس ایشان، یافتن و داشتن ایشان و اتصال به ایشان است.

بزرگ شدن و گسترش پیدا کردن اولاً در معرفت اصول دین و به جا آوردن احکام آن ها و ثانیاً در مناسبت هایی است که در ارتباط با وجود مبارک اهل بیت علیهم السلام می باشند که یکی از آن ها واقعه ی دحوالارض است.

خود را با حقیقت کعبه یکی کنید تا با گسترش حقیقت آن شما هم گسترده شوید اما اگر محو شدن در کعبه و حضور در مرکز ایجاد موج برایتان میسر نیست می توانید در حاشیه حضور پیدا کنید؛ یعنی همان جایی که هستید با فراغ بال و با ذهنی خالی و آرام توجه کنید به این که با گسترده شدن آن موج شما هم گسترده می شوید.

به قلبتان نگاه کنید و توجه کنید به این که آن حقیقت الاهیه ی مجرد در حال گسترش است و ایجاد موج و حرکت آن به طور فعال ادامه دارد.

در الحاق و پیوستن به آن حقیقت الاهیه ی بلاتعین ممکن است کسی به مرتبه ی اسم عظیم خدای متعال ملحق شود، یا بالا تر از آن به اسم اعظم، یا بالاتر از آن به اسم اعظم اعظم و اعلی و اعلی و اعلی از همه به اسم اعظم اعظم اجل اکرم، همه ی این ها شدنی است و از لوازم اصلی آن اولاً محبّت است و ثانیاً اطاعت.