قسمت 13

اهل معرفت اهل ادعا نیستند لذا از نشانه های کذب مدعیان معرفت اصلاً ادعای معرفت آنان است.

از نشانه های عمده و اصلی معرفت صادقانه و یافتن خدای واقعی تحیر است و ذلّت و محبّت که ریشه ی لغوی اسم جلاله ی «الله» را نیز همین سه معنا تشکیل می دهند.

انسان با یافتن حقیقتی بی نشان که هست اما نمی تواند بفهمد چیست دچار حیرت شده و در مواجهه با عظمت، آن هم عظمتی که در عظیم بودنش هم عظیم است دچار ذلّت، خضوع، خشوع بلکه بالاتر از آن اندکاک و پاشیدن می شود نه این که به حال وجد و شوق و رقص در بیاید! محبّ نمی تواند خودش را از محبوب و محبّت او جدا کند، اگر محبّت در انسان جدی بوده باشد محبّ دائماً به یاد محبوب بوده و نمی تواند میل او را رعایت نکند، لذا کسانی که ادعای محبّت و معرفت نسبت به خدای متعال داشته ولی اهل عمل به اعمالی هستند که خلاف رضای اوست، قطعاً دروغ می گویند.

علی ایّ حال از آثار تقرب به خدای حقیقی و معرفت بیشتر خشیّت، خوف، محبّت، خضوع و خشوع در حالات و اطاعت در رفتار است نه لاابالی گری بیشتر در رسیدن به خدای خیالی.