قسمت 17

رابطه ی ما با عالم معنا رابطه ی دوسویه ای است که ایجاد آن، موکول به ایجاد رابطه از سمت و سوی ماست، حال اگر بخواهیم این رابطه، بودن ما با خدای متعال بوده باشد باید به همین بودن خدای متعال با خود توجه کنیم تا این بودن دوسویه شود: من با او هستم او هم با من خواهد بود؛ لذا دستور العملی که در این زمینه توصیه شده است این است: یادتان باشد که خدای متعال دارد شما را می بیند، که البته این مطلب در مورد شنیده شدن نیز صادق است، یعنی آن چه که انجام می دهیم و آن چه هستیم از قِبل خدای متعال دیده و شنیده می شود و ما دائماً در حال نظارت شدن هستیم.

اگر می خواهید دشواری های زندگی برایتان هموار و گوارا بوده باشد به این دستورالعمل مداومت کنید، خواهید دید که نه تنها باطن شما بلکه ظاهرتان نیز تصحیح شده و این توجه صحیح منجر به عمل صحیح در شما می شود که خدای متعال از آن به احسان یاد می کند.

با این دستورالعمل می توان به تقوا دست یافت؛ تقوا حضور قلب نسبت به خدای متعال و داشتن دائمی او در قلب است و احسان آن عملی است که در این حالت انجام داده می شود که مطمئناً عمل زیبا و نیکویی است.