قسمت 20

در مرگ خصوصیاتی است:

اول این که مالک تر از ما بر ما و همراه تر از سایه ی ما با ماست،

دوم این که زندگی ما با مردن مانند دری که لولا بشود، از این دنیای محدود لولا می شود به دنیای نامحدود دیگری تا پرده از ما و زندگی مان برداشته شده و حقیقت اعمالمان به ما تعلق گیرد،

سوم این که موقف حساب و کتاب است، مانند امتحانی که لاجرم باید از آن گذشت و هیچ گریزی از آن نیست.

در میان شاه کلیدهایی که برای ورود به زندگی سعادتمند نورانی و پاکیزه می توان از آن ها سراغ گرفت، کلید طلایی ای وجود دارد که با داشتن آن به جرأت می توان گفت به بقیه کلیدها هم می شود دست پیدا کرد؛ ذکرالموت کفایت می کند از این که توجه انسان فقط به خدای متعال و کسانی بوده باشند که دستگیر انسان در رسیدن به رضای خدای متعال و زندگی با او و برای او هستند.

کسی که ذاکر و مذکر به معاد است، کار اضافی انجام نمی دهد، آن چه که انجام می دهد و جمع می کند و می سازد به قدر کفایت است، آن چه را که لازم است انجام می دهد و خودش را مال خدای متعال می داند؛ لذا هر چه را که واجد آن است را نیز از آن خدای متعال می داند، خودش را بدهکار او دانسته و از او راضی است نه این که از او طلبکار باشد! به این ترتیب یاد مرگ برترین عبادات است به این دلیل که برترین معرفت، فهم، توجه و عمل را در انسان ایجاد می کند.