قسمت 1

عالم بر حقیقت و واقعیّت حیات کیست؟

عالم بر هر واقعه، یا خالق آن واقعه است یا شاهد بر آن واقعه.

وقتی که دانای به خلقت، دانای به مخلوقات، مالک آن و خالق آن بوده باشد، برای علم به نحوه ی استفاده از آنها، الّا و لابدّ باید به او مراجعه کرد. به او یا به کسی که او به آن شخص تعلیم داده، لذا یا باید مستقیماً به خدای متعال مراجعه کرد، یا به انبیا و اولیا علیهم السّلام که شاگردان و متعلّمان آن معلّم اوّل هستند.

امّا آیا علم به یک پدیده، علم به یک حقیقت، کفایت از درست عمل کردن و درست رفتار کردن با او را می کند؟

تجربه ثابت کرده است که دانستن احکام و قواعد انجام دادن یک کار، کفایت از درست انجام دادن آن نمی کند.

لذا برای این که بر وفق رضای خدای متعال زندگی کرد و صحیح عمل کرد، ما هم نیازمند کسی هستیم که عالم بر آن احکام و قواعد بوده باشد، هم قادر بر انجام آن. یعنی ما هم نیازمند نبی و رسول هستیم، هم نیازمند امام و ولیّ.

آنچه که ما را درِ خانه ی اهل بیت علیهم السّلام نگه داشته است این دلایل عقلی است.