قسمت 3

همراه شدن با کسی که واجد علم و قدرت الهی است [همان است که] در ادبیّات دینی ما از آن به «تقوا» تعبیر شده است. تقوا از ریشه ی «وقایة» گرفته شده است به معنای «حفظ کردن»، پس «إتّقوا الله» یعنی خدا را حفظ کنید؛ یعنی توجّه داشتن به خدای متعال بدون آن که در آن خلل و نسیانی بوده باشد؛ یعنی انسان قلباً و دائماً متوجّه خدا بوده باشد و ظاهراً ملتزم به اطاعت او.

اگر انسان خواسته باشد که حقیقتاً ظاهراً و باطناً با کسی همراه بوده باشد، باید دلش همراه او بوده باشد و دل یک دله بودن با هر کسی یعنی صادقانه او را دوست داشتن و محبّت صادقانه، محبّت بی توقّع است یعنی خودش را برای او خواستن، نه او را برای خود.

بازتاب محبّت صادقانه در ظاهر و رفتار، اطاعت کردن و تلاش برای جلب رضایت محبوب است. لذا اگر بازتاب «تقوا» در انسان این بوده باشد که انسان به همه ی اوامر و نواهی محبوب خودش با محبّت او ملتزم بوده باشد؛ این حقیقت [تقوا] در او تحقّق یافته است.